Вазорати тандурустӣ ва ҳифзи иҷтимоии аҳолии Ҷумҳурии Тоҷикистон

Шукр гӯям назди мардум, чунки ман ҳастам табиб,

Бо ҳамин касби шарифам баҳрашон ҳастам ҳабиб.

Як бувад қавлу қасам, савгандамон Гиппокрит,

Баҳри мо илми шифо мерос аз Сино насиб.

Шуҳра буд ҳамчун табибе пеш Луқмони Ҳаким,

Дарди беморон ҳакимон  бас даво бахшанд аҷиб.

Мо табибони ҷаҳон бас гашта бо ҳам муттаҳид,

Ҷамъи байналмилалӣ дорем бо номи Салиб.

Бас пизишконро буда дар ҳарбмайдон имтиёз,

Дар миёни ҷанг гардида ба захмиён қариб.

Дасту қалби тоза моро, хилъати поку сафед,

Рӯзу шаб аз баҳри мардум карда хизматҳо наҷиб.

Ҳаст дармон баҳри бемор аз раҳи илму амал,

Нест дардеро даво аз ваъзи зоҳид ё хатиб.

Нӯшдору ҳозиқе мебурд агар Суҳробро,

Аз аҷал Рустам ҳамегардонд фарзандаш ақиб.

Эй Ниҳонӣ, баски мехоҳанд ганҷи солимӣ,

Душманат ояд табиб, асло нахонедаш рақиб.

НИҲОНӢ